Fernando Savater naceu en San Sebastián Guipúzcoa (1947). Primeiros estudos nos marianistas de la cuesta de Aldapeta. Aos trece anos a súa familia instalouse en Madrid, onde terminou o bacharelato no Colexio do Pilar. Fixo a carreira de Filosofía e Letras, especialidade de Filosofía, na Universidade Complutense de Madrid, onde se doctorou despois de varios rifirrafes académicos cunha tese sobre E.M. Cioran. En xaneiro do 69, durante o estado de excepción imposto pola ditadura, pasou un mes no cárcere de Carabanchel. Foi profesor axudante de historia da filosofía na Universidade Autónoma de Madrid, posto do que foi cesado por razóns políticas. Máis tarde foi profesor adxunto de Ética e Sociología na UNED e desde 1980 ocupou a praza de ética na Universidade do País Vasco, no campus de Zorroaga en San Sebastián. En 1984 obtivo a cátedra de ética na UPV. Desde comezos dos anos 90 foi catedrático de filosofía na Complutense de Madrid, onde se xubilou en 2008.
Escribiu máis de cincuenta obras, entre ensaios filosóficos, políticos e literarios, narracións e teatro. En 1982 gañou o Premio Nacional de Literatura, modalidade de ensaio, con "La tarea del héroe". As súas obras máis coñecidas pertencen á divulgación filosófica para mozos: "Ética para Amador", "Política para Amador", "Las preguntas da vida"... Todas elas foron traducidas a máis de vinte linguas. Recentemente publicou "La vida eterna", ensaio sobre a crenza relixiosa hoxe en día. Quedou finalista do premio Planeta en 2002 con "El jardín de las dudas" e gañouno en 2008 coa súa novela "La hermandad de la buena suerte". Tamén conseguiu o premio Primavera 2012 con "Los invitados de la princesa". Recentemente publicou "El Traspie", unha peza teatral sobre Arthur Schopenhauer. Colaborador habitual do xornal El País e outras publicacións, dirixe actualmente a revista "Claves de razón práctiva", que fundou o seu falecido amigo Javier Pradera. Algúns dos seus artigos obtiveron importantes galardóns, como o premio Ortega e Gasset, o César González Ruano, o Xullo Camba, o Mariano de Cavia e o Cuco Cerecedo, outorgado pola Asociación de Xornalistas Europeos. Recentemente (2012) outorgóuselle en Mexico o premio Octavio Paz, concedido pola Asociación de Amigos de Octavio Paz.
Está en posesión de varios doutoramentos honoris causa outorgados por universidades de España, Europa e América (Universidade de Alcalá, Universidade Autónoma de Madrid, Universidade Simón Bolívar de Venezuela, Universidade Autónoma de México, Universidade de Jalapa, Universidade de San Luís de Potosí, Universidade de Panamá, Universidade Paris-VIII, entre outras) así como diversas condecoracións españolas e estranxeiras, entre elas a Cruz de Isabel a Católica, a Orde do Mérito Constitucional de España, a Gran Cruz da Aguia Azteca e é Chevalier deas Arts et Lettres polo Goberno de Francia. Formou parte de varios movementos cívicos de loita contra a violencia terrorista no País Vasco, entre eles Basta ya, que obtivo o ano 2000 o Premio Sajarov á defensa dos Dereitos Humanos do Parlamento Europeo
